Κωνσταντίνα Χαριτάκη - Vendico

Φωτογραφία εξωφύλλου: Αθηνά Γαλανάκη

Ένας κόκκινος μίτος ενώνει τους ανθρώπους που κατοικούν στο νησί το οποίο γέννησε τον Δία και τον Μίνωα. Το νησί με τη μακρά ιστορία και τον πλούσιο πολιτισμό. Ένας μίτος που άλλοτε γίνεται νήμα  για να υφάνει ένα περίτεχνο φαντό με τις ζωές των ανθρώπων, κι άλλοτε κουβάρι, για να τους απεγκλωβίσει από τα δαιδαλώδη σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής τους. Σκοτεινά μονοπάτια, βαμμένα με αίμα από ανθρώπους που τους έχει κυριέψει η δίψα για εκδίκηση.

Σ’ αυτό το νησί που η ευωδιά των βοτάνων αναμιγνύεται με τη βαριά μυρωδιά του θανάτου, η Αριάδνη επιστρέφει για να σταθεί δίπλα στον αδερφό της τον Χρήστο, όπου κάτω από απρόσμενες συνθήκες  γίνεται συνεχιστής μιας βεντέτας που είχε ξεκινήσει σχεδόν πενήντα χρόνια πριν. Η συγχώρεση και η εκδίκηση ρίχνονται στη μάχη του σασμού. Ποια θα επικρατήσει; Το νερό τελικά είναι στοιχείο ή στοιχειό; Η αγάπη πάντως είναι νερό που κυλάει ήρεμα, δίνοντας τροφή, αναπνιά και ζωή στο διάβα της. Η αγάπη, που όσες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίσει, όσος χρόνος κι αν θα περάσει, πάντα θα βρει το δρόμο της, όπως και το ποτάμι που βρίσκει τον δρόμο του για να ξεχυθεί στο άπειρο της θάλασσας.

"Γεννήθηκα στο Ηράκλειο Κρήτης. Zω και εργάζομαι στα Χανιά, απ’ όπου είναι και η καταγωγή μου. Ξεκίνησα να γράφω, δίχως να γνωρίζω ότι είμαι σε θέση να το κάνω. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, νόμιζα πως οι γνώσεις μου έφταναν ως τα συστήματα θέρμανσης και τους οδοντωτούς τροχούς, καθώς έχω σπουδάσει μηχανολογία στο Α.Τ.Ε.Ι. Ηρακλείου. Εργάστηκα στην τεχνική εκπαίδευση ως εκπαιδευτικός. Είμαι κάτοχος Παιδαγωγικής και Διδακτικής Επάρκειας του Πανεπιστημίου Κρήτης, καθώς και πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια ενηλίκων του Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π. σε θέματα Υγιεινής & Ασφάλειας στους χώρους εργασίας. Γράφω από την ανάγκη μου να εκφραστώ και όχι κατά παραγγελία. Όταν συσσωρευτούν στην ψυχή μου προβληματισμοί και συναισθήματα, ψάχνουν τρόπο ν’ ανοίξουν μια «βαλβίδα ασφαλείας» για να διοχετευτούν προς τα έξω. Η βαλβίδα ασφαλείας μου είναι το μολύβι. Περνάνε όμως και διαστήματα όπου το αισθάνομαι βαρύ στο χέρι μου. Όταν το ακουμπήσω και το νιώσω σαν πούπουλο, τότε του γλυκομιλώ και ακολουθεί τις σκέψεις μου", Κωνσταντίνα Χαριτάκη.